Koń fryzyjski (fryz) pochodzi z Holandii (Fryzja). W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo koniem gorącokrwistym. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.

Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.

Wpływy

Koń hiszpański
jego krew uszlachetniła rasę, poprawiła ruch i jakość tkanki.
Berber
od niego fryz „otrzymał” wytrzymałość, wytrwałość i temperament.
Koń leśny
„podstawa” dla konia fryzyjskiego; przekazał typowe cechy konia prymitywnego.

Fryz jest koniem o spokojnym temperamencie. W kłębie osiąga 150 cm i więcej. Jego cechą charakterystyczną jest mocna łopatka, grzywa i gęsty ogon, głowa jest wydłużona, o krótkich uszach. Szczotki pęcinowe są bujne, a kopyta z ciemno zabarwionego, twardego rogu.

Takie cechy budowy jak właśnie skośna, mocna łopatka, mocno zabudowany zad, szeroka klatka piersiowa, wysoko osadzona szyja i skłonności do naturalnego ganaszu (ustawienie głowy) umieszczają fryzy w grupie koni ras barokowych (koń andaluzyjski, lusitano, lipicański).

Na początku, w Rzymie konie te były wyjątkowo brzydkie. Jednak, gdy skrzyżowano go z innymi rasami powstał dzisiejszy koń fryzyjski. Fryzy są wręcz stworzone do powożenia, predestynują je do tego takie cechy takie jak skośna łopatka, mocno umięśniony zad i wysoka akcja nóg przednich. Są mądre i pojętne. Posiadają półciężką budowę i wysoko osadzoną szyję.